از خودسازی تا خودشناسی

خودشناسی به معنی آگاه شدن از عیوب و فضایل اخلاقی خود درنتیجۀ تلاش برای پررنگ‌تر نمودن خوبی‌ها، شایستگی‌ها و کم‌رنگ‌تر کردن بدی‌ها است. در این میان شناختن نقش «خود» در رخدادها و خاطره‌های رنج‌آور زندگی و درنتیجه اصلاح عملکردهای خویش و چشم‌انتظار ره آوردهای نیکوتر بودن، رسالت همۀ انسان‌ها است. در مسیر نائل شدن به سعادت و در پی آن کسب آرامش، با ابزار مؤثری همچون «بخشش» آشنا شدیم. ما به نیروی حیات‌بخش «رهایی» نیازمندیم تا به روح الهی خود نزدیک شویم و تنها در صورت بخشش خود و دیگران از حصار رنج‌آور کینه و نفرت رها می‌شویم .  اگر خود را باصفت مهربانی آشناتر سازیم، نیازی به خشم و غضب نداریم. مهربان باشیم و مهربان بمانیم، در این حال هر آنچه داریم، کافی است. حرص نورزیم و خود را آن‌چنان شایسته و لایق بدانیم که حسد نورزیم. روح سالم، نیازی به رقص و پای‌کوبی و تظاهر به خوشی ندارد، زیرا با افزایش عواطف مثبت و کاهش نیروی‌های منفی، شادکامی را در درون خویش؛ همچون برگ سبز درختی که در ...