مفهوم واژههای «تکیه» و «حسینیه» در فرهنگ و زبان فارسی چنان به هم آمیخته که استفاده از دو واژه برای آن سوالبرانگیز است. در فرهنگ عمید پس از آوردن معنی تکیه و حسینیه، آن دو یکی به شمار رفتهاند: تکیه : « مأخوذ از عربی» پشت دادن بچیزی، پشت خود را به چیزی نهادن، جای نگاهداری مستمندان، محل وسیع برای روضهخوانی و عزاداری : «در شهرهای قدیمی ایران، تکیه، میدان و حسینیه فضاهای محصوری بودهاند که در مسیر گذرهای اصلی شهر قرار داشتهاند. این فضاها اغلب به صورت فضای عمومی یعنی جزئی مهم از گذر اصلی، یا به صورت فضایی بسته، اما در ارتباط با گذر اصلی وجود داشتهاند. فضای تکایا و حسینیهها، به ویژه در اعیاد اسلامی و ایام سوگواری، خصوصاً محرم مورد استفاده قرار میگرفتهاند. … در مورد وجه تمایز تکیه و حسینیه و عملکرد خاص هر یک از این دو عنصر در شهر و محلات، به دقت نمیتوان اظهارنظر کرد، چرا که در شهرهای ایران وضع متفاوت بوده است». &nbs ...